Rozdział piętnasty.

Szybko się rozłączyłem i wybiegłam z domu, w pośpiechu zakładając jakieś buty i kurtkę, bo na dworze było dość chłodno. Nie mogłem uwierzyć, że to wszystko naprawdę się dzieje. Do tej pory widziałem to tylko na filmach, a teraz biorę w tym udział. Nie mogę uwierzyć, że Lily miała wypadek. A właściwie to nie był wypadek. Po rozmowie z nią i przeczytaniu tych wiadomości, wiedziałem, że ktoś zrobił to celowo.

Po raz kolejny zachowałem się jak dupek. Nie uwierzyłem jej. Byłem tak wystraszony tą całą sytuacją, ze nakrzyczałem na nią i zwaliłem to wszystko na nią. Chociaż dobrze wiedziałem, że to nie jej wina. Przecież to ja wszystko zacząłem.

-Zostań po lekcji Lily, porozmawiamy.- powiedziałem, gdy oddała swoją pracę, która była prawie pusta. Wróciłem do prowadzenia lekcji, ale nadal myślałem co mogę zrobić. Nie chciałem, by miała problemy.

-Lily, przykro mi ale ta kartkówka również Ci nie poszła- powiedziałem spokojnie, obserwując ją.

-Czyli jestem zagrożona- mruknęła cicho, wzdychając.

-Niekoniecznie- powiedziałem, przyglądając jej się uważnie- mogę Ci pomóc w nauce Lily, jednak chce czegoś w zamian- powiedziałem, wstając i podchodząc bliżej jej.

Spojrzała na mnie lekko zaskoczona, objąłem jej biodra i przyciągnął bliżej siebie, patrząc w jej piękne oczy. Wyglądała na przerażoną, ale nie mogłem sobie pomóc. Była taka piękna, musiałem jakoś spróbować, by była moja.

-Chce Ci pomóc Lily- powiedziałem spokojnie- Widzę, że się starasz i wiem, że masz dobre oceny z innych przedmiotów. Nie wiem dlaczego nie idzie Ci z tym językiem ale mam propozycje- spojrzałem na nią-  Pomogę Ci z nauką ale chcę czegoś w zamian. Chcę Ciebie.

-Lily zgadzasz się?- zapytałem po chwili, zjeżdżając swoją ręką jeszcze niżej- nie mogłem się powstrzymać.

Spojrzała na mnie, widać było, że jest zdenerwowana. Od razu się ogarnąłem. Nie chciałem jej wystraszyć.

-Nie musisz tego robić, to nie tak że w zemście Cię obleje, po prostu będzie Ci trudniej.

-Dlaczego akurat to w zamian?- spytała cicho, w końcu się odzywając.

-To proste.. podobasz mi się.. ty.. Twoje ciało.- powiedziałem, przyglądając mi się. Zdecydowałem, że w tej sytuacji mogę po prostu powiedzieć prawdę. –To tylko seks Lily.

-To chyba moje jedyne wyjście prawda?

-Zgadzasz się?- moja ręka była jeszcze niżej.

-Będę mogła się w każdej chwili wycofać?- zapytała w końcu patrząc mi w oczy.

Pokiwałem głową- W każdej chwili- Odpowiedział.

-Dobrze.. zgadzam się- szepnęła.

Tak to się zaczęło. Głupia propozycja padła z moich ust. To nigdy nie powinno się wydarzyć, przecież jestem jej nauczycielem do cholery. Ale ona się zgodziła i skłamałbym gdybym powiedział, że mnie to nie ucieszyło.

Od tamtej pory miałem ją przy sobie, spędzaliśmy razem dużo czasu jak przyjaciele. Czuliśmy się przy sobie swobodnie, dzieliliśmy się ze sobą wszystkim, pisaliśmy całe noce lub po prostu rozmawialiśmy przez telefon. Była ode mnie młodsza, ale to nie zmieniało faktu, że naprawdę świetnie się przy niej czułem- mogłem być po prostu sobą.

Od czasu kiedy przestałem ćpać i zerwałem wszystkie kontakty z poprzednimi  „przyjaciółmi” byłem całkowicie sam. Na początku zupełnie mi to nie przeszkadzało. Skupiłem się na studiach, strasznie mnie to wciągnęło. Ukończyłem je z wysokimi ocenami, moi rodzice byli dumni a tata wiedział, że nie popełnił błędu wyciągając mnie z tego gówna.

Znalazłem pracę i wtedy wszystko się zaczęło. Miałem o wiele więcej wolnego czasu i nie miałem co ze sobą robić. Ile razy mogłem odwiedzać rodziców? Byłem dorosły i powinienem mieć własne życie, ale nie mogłem znaleźć nikogo przy kim czułbym się dobrze. Miałem jednego kumpla ze studiów, ale on nawet nie mieszkał w tym mieście. Spotykaliśmy się naprawdę rzadko. Dlatego tak bardzo cieszyłem się obecnością Lily w moim życiu. Była wszystkim czego potrzebowałem, zawsze była przy mnie i zawsze mi pomagała. Dzięki niej zrozumiałem, że przyszłość nie może mnie blokować. Powinienem patrzeć w przyszłość i tylko na tym się skupić.

Otrząsnąłem się ze swoich myśli, gdy przybiegłem na miejsce wypadku. Było tutaj już kilku ludzi, którzy- jak dowiedziałem się z ich rozmowy- już zadzwonili po karetkę, która była w drodze. Podszedłem bliżej i poczułem jakby ktoś uderzył mnie w brzuch. Zobaczyłem ciało Lily leżące na chodniku. Koło niej klęczała kobieta i przeprowadzała reanimację. Poczułem łzy w oczach. Wiedziałem, że to wszystko przeze mnie. To przeze mnie to wszystko ją spotyka.

Podszedłem bliżej i uklęknąłem przy kobiecie, wiedziałem, że musze jej pomóc. Kobieta wyglądała na zmęczoną, ale nie chciała się poddawać, aż do przyjazdu karetki. Jak widać nikt inny nie wiedział co trzeba zrobić, ale przynajmniej pospieszali karetkę przez telefon.

-Zmienię panią.- powiedziałem, patrząc na kobietę.- Skończyłem kurs pierwszej pomocy.

Spojrzała na mnie i pokiwała głową, wiedząc, że sama nie da już rady.

Gdy odsunęła się trochę, zacząłem uciskać klatkę piersiową, patrząc na nią z łzami w oczach.

-Lily musisz być silna. Potrzebujemy cię.- szepnąłem, kontynuując swoje ruchy, aż do czasu przyjechania karetki. Lekarz od razu kazał zawieść ją do szpitala. Zdążyłem jedynie zapytać, do którego zanim odjechali na sygnale.

Otarłem łzy i spojrzałem na kobietę, która tak dużo zrobiła. Nawet nie znała Lily a tak bardzo jej pomogła.

-Dziękuje za wszystko. Gdyby nie pani to…- szepnąłem, czując, że jak powiem coś jeszcze mój głos pęknie. Nie chciałem płakać, musiałem być silny.

-Zawiozę Cię do szpitala dobrze?- potarła lekko moje ramię.

-Byłbym naprawdę wdzięczny.- szepnąłem.

Kobieta była naprawdę dobrym kierowcą i już po chwili byłem w szpitalu. Chciałem jej się jakoś odwdzięczyć, ale zapewniła, że to normalne co zrobiła i żebym po prostu upewnił się czy z Lily wszystko w porządku.

Przytuliłem ją mocno, dziękując jeszcze raz. Nigdy nie pomyślałbym, że Przytule obca osobę, ale w tamtym momencie byłem jej tak cholernie wdzięczny, że zrobiłbym dla niej wszystko.

Pobiegłem szybko do recepcji, próbując dowiedzieć się co dzieje się z Lily. Po długich namowach kobieta zgodziła się powiedzieć mi wszystko co wiadomo na ten temat. Podziękowałem, zapewniając, że zadzwonię po opiekuna Lily.

Gdy tata Lily odebrał telefon, nie wiedziałem co powiedzieć.

-Justin?- zapytał.- Co się stało.

-Lily… ona.- nie wiedziałem jak to powiedzieć.

-Co z Lily?

-Ona miała wypadek.- odpowiedziałem w końcu, wiedząc, że przecież musiał o tym wiedzieć.

Po chwili ciszy, usłyszałem jak wstaje i chodzi po pomieszczeniu.

-Jaki szpital?

-Na Yellow Street. Wiem tylko, że w tym momencie ma operację.

-Zaraz będę.- powiedział, rozłączając się.

Usiadłem na jednym z krzesełek, które stały tutaj dla osób czekających. Rozejrzałem się widząc, że większość osób tutaj czeka na chirurga, który założy im gips na złamaną rękę lub nogę. Zauważyłem kobietę w ciąży, po którą chwilę później przyszła pielęgniarka z wózkiem. Zgaduje się właśnie na świat chce przyjść jej dziecko. Uśmiechnąłem się lekko widząc jej męża, który był w tym samym momencie niesamowicie szczęśliwy, ale również przerażony. Czy też kiedyś będę na tym miejscy? Czy znajdę kobietę, z którą będę pragnął założyć rodzinę? Czy to w ogóle możliwe w moim przypadku? Nigdy nie myślałem o sobie jako o osobie, która może być tak szczęśliwa jak ten facet.

Westchnąłem głośno, chowając głowę w ręce. To czekanie mnie zabija. Jest najgorsze. Niewiadomo co się dzieje i czy dostanie się dobre wieści, chociaż z całej siły starasz się w to wierzyć. Nie dopuszczasz do siebie wiadomości, że ta naprawdę coś może pójść nie tak. Przecież lekarze to nie cudotwórcy. Chociaż niewiadomo jak wykwalifikowani, nie zawsze dadzą radę komuś pomóc.

Poczułem nowe łzy na Polikach, gdy wyobraziłem sobie, że z Lily może być coś nie tak. Nie wybaczyłbym sobie tego do końca mojego nędznego życia. Wiedziałem to. Wiedziałem, że to przeze mnie miała wypadek i leży teraz na sali operacyjnej, gdzie walczy o życie.

Każda sekunda trwała jak minuta, a minuta jak godzina. Nie wiedziałem ile minęło czasu. Usłyszałem, że ktoś gwałtownie otworzył drzwi i zobaczyłem tatę Lily z Jamesem na rękach. Zgaduje, że nie miał go z kim zostawić.

-Coś się zmieniło?- zapytał, od razu podchodząc do mnie, gdy wstałem.

-Jeszcze nie. Musi pan podejść do recepcji i wypełnić wszystkie potrzebne dokumenty. – powiedziałem, biorąc od niego chłopca. Pan Shirley podszedł do recepcji, od razu starając się załatwić wszystko co potrzebne.

Spojrzałem na Jamesa i przytuliłem go do siebie, siadając z nim na moich kolanach.

-Z Lily wszystko będzie dobrze prawda?- zapytał cichutko smutny.- Tatuś mi powiedział, że coś złego się stało.

-Lekarze pomogą Lily wiesz? Wszystko będzie dobrze.- pocałowałem go w główkę. Był taki mały, a taki mądry. Nie mogłem wyjść z podziwu. Rozumiał tak dużo rzeczy. Zdawałem sobie sprawę, ze to głownie przez Lily. To ona zajmowała się nim najczęściej. Jej tata niestety często zostawał po godzinach w pracy, by zapewnić im wszystko co najlepsze. Wiem, że oboje to doceniali, chociaż brakowało im go bardzo, od czasy, gdy mama Lily nie mogła poradzić sobie ze swoim nałogiem i zaczęła pić tak często, że nawet nie spędzali z nią czasu.

Mały przytulił się do mnie i po chwili zasnął. Nie dziwię mu się. Wiem, że martwił się o Lily, ale był bardzo zmęczony i byłem zadowolony z tego, że śpi, zamiast siedzieć razem ze mną i swoim tatą, kiedy byliśmy tak zdenerwowani, że jedyne co robiliśmy to tępe patrzenie w ścianę.

Podniosłem wzrok, gdy zauważyłem dwóch policjantów wchodzących do pomieszczenia. Zawsze, gdy widziałem policjantów miałem głupie przeczucie, że to po mnie. Zostało mi to od czasu, gdy wplątałem się w nieciekawe towarzystwo, a teraz za każdym razem myślę, że ktoś zgłosił na policję to co robię z Lily. Ale w tej sytuacji dobrze wiedziałem, że chcieli porozmawiać o tym co się stało.

Podeszli do nas, przedstawiając się i pokazując swoje odznaki.

-Dobry wieczór. Wiemy, że to może nieodpowiednia chwila, ale naprawdę musimy zadać kilka pytań.

Pokiwaliśmy głowami, rozumiejąc to, chociaż nikt nie chciał z nimi rozmawiać w tym momencie.

-Byli państwo na miejscu wypadku.

-Nie.- odpowiedział tata Lily.- Dowiedziałem się od Justina, że Lily miała wypadek, gdy był już w szpitalu, od razu przyjechałem. Niestety nie wiem co się stało.

-Więc mam rozumieć, że pan tam był?- zapytał mnie jeden z nich.

-Nie do końca. Lily wyszła z mojego domu, później dostałem telefon od jej taty, że jeszcze nie dotarła do domu. Po chwili usłyszałem głośny huk i domyśliłem co mogło się stać Gdy dobiegłem na miejsce kilka osób było na miejscu. Jedna kobieta pomagała Lily, a dwie inne dzwoniły na kartkę. Zamieniłem się z kobietą, który była wyczerpana przez pierwszą pomoc, a jakiś czas później przyjechała karetka i zabrała Lily do szpitala.

-Dobrze, rozumiem. Czy orientuje się może pan czy gdzieś w tamtej okolicy są jakieś kamery, z których można by było odczytać co tak naprawdę się wydarzyło?

-Na tej ulicy jest sklep, myślę, że kamery mogły coś uchwycić. Mam też numer telefonu do kobiety, która pomogła Lily. Nie mogła czekać, ale powiedziała, że gdyby policja chciałaby się z nią skontaktować  to przyjdzie na przesłuchanie. – przyznałem, dziękując teraz, ze kobieta była na tyle ogarnięta, by wcisnąć mi swój numer telefonu, gdy ja byłem w szoku. Dzięki temu prawdopodobniej szybciej dowiemy się kto to zrobił.

Żałuje, że nie mogłem powiedzieć, że wiem, że to co się stało to nie był żaden wypadek, ale nie chciałem dokładać nam dych problemów. Byłem pewien, że sam znajdę ta osobę która zrobiła coś tak potwornego i sam się nią zajmę.

-To zdecydowanie by nam pomogło.- przyznał jeden z nich, gdy podałem mu jej numer.-  Zadzwonimy do tej kobiety jutro z samego rana, sprawdzimy też nagranie z kamer. Jeśli czegokolwiek się dowiemy damy znać.

-Dziękujemy.- powiedział pan Tom do policjantów, którzy po chwili wyszli, zostawiając nas samych.

Miałem nadzieje, że wszystko wyjaśni się jak najszybciej, a z Lily wszystko będzie w porządku. Musi być.

 _________________________________________________________

Przepraszam że ta długo musieliście czekać na nowy rozdział, ale naprawdę nie miałam wcześniej czasu(przez szkołę, na której mi zależy i staram się jak tylko mogę. Niestety nie każdy rozumie). Jak zwykle dziękuje za komentarze(które uwielbiam czytać). ♥