Rozdział dziewiąty.

Mój świat w tym momencie się zatrzymał. Patrzyłam w szoku na Ashley, która przyglądała się mnie i Justinowi. Próbowałam wyglądać normalnie, jakby nic takiego się nie stało, ale chociaż bardzo próbowałam po prostu nie mogłam.

Bałam się. Cholernie się bałam. Nie wiedziałam co może się stać. Z jednej strony dziewczyna może po prostu to zignorować, co powinna zrobić, by nie wtrącać się w czyjeś życie. Z drugiej strony poznałam już trochę Ashley i wiem, że jest osobą, która martwi się o innych- będzie chciała wiedzieć czy wszystko w porządku.

-No więc? Lily co tutaj robisz z panem Bieberem?- uniosła brew, przyglądając mi się.

Zachichotałam nerwowo, patrząc na nią.

-Zabawna historia! Szłam.. Szłam sobie do.. biblioteki!- zaczęłam, wymyślając jakieś głupie kłamstwo, czułam się z tym źle.- I nagle wpadłam na Justi- Pana Biebera!- od razu się poprawiłam, przeklinając się za to w myślach, jak mogłam być taka głupia.

Widziałam kątem oka jak Justin cicho parska śmiechem, próbując się nie roześmiać, Ashley też to zauważyła. Kopnęłam go pod stołem.

-Lily to bolało!- warknął. Seksownie warknął. Cholera.

-Jesteś idiotą! Przysięgam.- parsknęłam, chowając twarz w dłoniach.

-Wiecie.. Ja nadal tutaj stoję.- wtrąciła się Ashley z lekkim uśmiechem.

-Oh tak, usiądź Ashley.- uśmiechnął się lekko Justin.- I proszę mów mi po imieniu po szkole, czuje się okropnie, gdy wszyscy mówią mi na pan.

-O-Okay.- usiadła obok mnie i spojrzała na nas.- Czuje się dziwnie. Z jednej strony chce wiedzieć co się dzieje, a z drugiej strony nie chce wpieprzać się w czyjeś życie. On Cię do niczego nie zmusza prawda?- spojrzała na mnie.

-Nie, nie zmusza.- przewróciłam oczami.- Czy wszyscy myślicie, że byłabym taką idiotką i gdybym tego nie chciała, to bym to robiła? Zresztą o czym my mówimy, my się tylko przyjaźnimy.- skłamałam, nawet Ashley nie mogła się o tym dowiedzieć, a przynajmniej nie teraz.

-Czy to jest legalne? No wiesz.. spotykanie się z nauczycielem poza szkołą?

-Nie i dlatego nikt o tym nie może się dowiedzieć i byłabym naprawdę wdzięczna, gdybyś nikomu się nie wygadała Ashley.- uśmiechnęłam się lekko do niej.

-Nie wygadam, ale sądzę, że powinniście bardziej uważać. To, że spotkaliście się w pizzeri na obrzeżach miasta nie znaczy, że nikt ze szkoły nie może tutaj przyjść i Was zobaczyć, przydałem jestem ja. To mogła być jakaś suka, która o wszystkim wygadałaby dyrektorowi.

-Wiem Ashley ale to trudne. Nie możemy ciągle siedzieć w domu. To bardzo męczące, chciałam zjeść tylko pizze. Pizza jest super.- jęknęłam naprawdę zirytowana tym faktem. Kochałam pizze okay?

Ashley zaczęła się śmiać, patrząc na mnie.

-Lily jesteś najlepsza.- powiedziała, uśmiechając się.

Uśmiechnęłam się, rumieniąc lekko. Justin to zauważył i przyciągnął mnie do siebie, całując w czoło.

-Ktoś się tutaj rumieni.- mruknął, trochę rozbawiony.

-Och zamknij się.- mruknęłam i cicho zachichotałam.- Po prostu poczekajmy na tą pizze.

Po dwóch godzinach spędzonych w towarzystwie Justina i Ashley- która z chęcią się do nas przysiadła, musiałam wracać do domu. Justin postanowił mnie odprowadzić, chociaż musiał zrobić wielkie kółko a później się wracać, to było bardzo słodkie z jego strony.

-Wróciłam.- krzyknęłam, gdy wróciłam do domu. Gdy ściągnęłam buty, usłyszałam radosny pisk mojego braciszka. Na mojej twarzy od razu pojawił się szeroki uśmiech.

-Lyly!- krzyknął, przytulając moje kolana.

Wzięłam go na ręce, przytulając go mocno do siebie.

-James!- krzyknęłam, całując go w policzek.- Co robiłeś jak mnie nie było?

-Namalowałem oblazek! A zalaz zacyna się bajecka, oglądas ze mną?- zapytał, starając się brzmieć wyraźnie, co było tak cholernie słodkie. Zdecydowanie mam słabość do małych dzieci, a jeśli chodzi o mojego brata- tym bardziej. Po prostu kocham go tak cholernie mocno i nie wiem co bym bez niego zrobiła. Jest jak małe słoneczko, zawsze rozświetla szare dni. Przy nim zawsze jestem szczęśliwa, nie musi nawet nic robić, wystarczy, że jest.

-Oczywiście, ze tak, nie mogę tego przepuścić! Mam pomysł, leć do pokoju i naszykuj wszystko, a ja zrobię nam coś do jedzenia okej skarbie?- zapytałam, patrząc na niego, na jego twarzy pojawił się duży uśmiech, gdy pokiwał główką.

-Tiak.- postawiłam go na ziemi, a on pobiegł do pokoju. Poszłam do kuchni, wpadając na tatę.

-Cześć skarbie.- powiedział, całując mnie w czoło.

-Hej tato.- uśmiechnęłam się, patrząc na niego.- Jak w pracy?- zapytałam, zaczynając robić kanapeczki dla Jamesa.

-Wszystko dobrze, a nawet lepiej niż dobrze.- uśmiechnął się szeroko, patrząc na mnie.- Dostałem awans.

-Gratuluje!- przytuliłam go mocno.- Tak ciężko pracowałeś, zasłużyłeś na to tato.

-Dziękuje kochanie, niestety są też minusy, musze wyjechać dzisiaj w nocy na cały tydzień.- westchnął smutno.- Nie mam z kim zostawić Jamesa, wiesz jaka jest sytuacja z mamą… Nie chce by przebywała w waszym pobliżu, wiem, że to wiele ale mogłabyś zaopiekować się Jamesem?- zapytał niepewnie. – Nie chce Cię wykorzystywać ale nie mam innego wyjścia.

-Tato nawet nie masz o co prosić, to oczywiste, że się nim zaopiekuje.- uśmiechnęłam się.- Nie ma żadnego problemu.

-Zadzwonię zaraz do szkoły i usprawiedliwię Ci cały tydzień. Wytłumaczę, że to ważne sprawy rodzinne. Dasz radę wszystko nadrobić prawda?

Pokiwałam głową, zgodnie z prawdą. Byłam dobrą uczennicą i miałam dobre oceny, ciężko nad tym pracowałam i byłam z siebie dumna. Wiedziałam, że ten tydzień nadrobię bardzo szybko i nie było żadnego problemu z tym, bym zaopiekowała się Jamesem. Nie pozwolę by został z obcą osobą,  a tym bardziej z moją mamą, która jest nieprzewidywalna.

-Jestem z Ciebie taki dumny skarbie. Przeszłaś przez tak wiele i nadal jesteś taka silna i odnosisz tyle sukcesów jeśli chodzi o naukę.

Uśmiechnęłam się, gdy to usłyszałam. To wspaniałe uczucie, wiedzieć, że ktoś jest z Ciebie dumny, pomimo wszystkiego. Mój tata zawsze był i będzie dla mnie wsparciem i do końca życia będę mu za to wdzięczna. Nie mogłam wymarzyć sobie lepszego taty.

Nie wiedziałam co odpowiedzieć, więc po prostu go przytuliłam, dziękując cicho za jego słowa.

-Lyly mas kanapeczki?- zapytał James wchodząc do kuchni, gdy tata już wyjechał i się z nami pożegnał.

-Mam, mam już idę skarbie.- wzięłam je i złapałam go za rączkę idąc z nim do jego pokoju, gdzie przygotował przed telewizorem swój ulubiony kocyk, z którym zawsze zasypiał.

-Kiedy tatuś wróci?- zapytał wdrapując się na łóżko, w czym trochę mu pomogłam.

-Za tydzień skarbie,  ale będziemy się świetnie bawić prawda? Zostaje w domu z tobą i będziemy robić wszystko na co masz ochotę.- uśmiechnęłam się i usiadłam obok niego. Wiedziałam, że muszę go czymś zająć, nadal pytał o mamę, a ja nie wiedziałam co mu powiedzieć. Tata powiedział, że wyjechała na wakacje, myślał, że uda mu się z nią poważnie porozmawiać i miał nadzieje, że nie dojdzie do rozwodu, ale jednak moja mama nie miała zamiaru iść do kliniki i poddać się terapii. Nie chciała skończyć z alkoholizmem więc tata musiał zakończyć to małżeństwo. Wiedziałam, że jest mu ciężko dlatego nie chciałam mu o tym mówić. Wiedziałam, że kocha mamę ale wiedziałam, że kocha nas mocniej a ona sama nie dała mu dużego wyboru.

-Siupel Lyly, będziemy się siupel bawić.- uśmiechnął się szeroko i położył się, gdy zaczęła lecieć jego ulubiona bajka.

Był takim szczęśliwym dzieckiem i wiedziałam, że zrobię wszystko, by tak zostało.

W piątek wstałam wcześnie, by zrobić śniadanie Jamesowi i trochę posprzątać, korzystając z okazji, ze jeszcze śpi. Czułam się dziwnie nie chodząc przez cały tydzień do szkoły. Miałam kontakt tylko z Ashley, która zainteresowała się tym dlaczego mnie nie ma. Mówiła, że Justin zaczepił ją na korytarzu i zapytał o mnie, gdy nagle przestałam chodzić do szkoły i mu nie odpisywałam. Potrzebowałam czasu i musiałam się od tego odizolować, musiałam wszystko przemyśleć. Sytuacja, w  której się znalazłam nie była najlepsza i ostatnio coraz częściej o niej myślałam. Nigdy nie powinnam się na to zgadzać, takie rzeczy nie powinny się dziać i jestem idiotką, myśląc, że dam radę. To chore, że zgodziłam się na taki układ. Być na każde zawołanie Justina? Przecież to tak jakbym zgodziła się na bycie jego dziwką, co w sumie jest prawdą. Tutaj chodziło tylko o seks za dobre oceny. Co ja sobie myślałam zaczynając to gówno?

Z moich zamyśleń wyrwał mnie dźwięk dzwonka do drzwi, wstałam cicho wzdychając, jednak gdy otworzyłam drzwi nikogo przed nimi nie zastałam. Zmarszczyłam zdziwiona brwi i rozejrzałam się dookoła. W oczy rzuciła mi się koperta, która ktoś najwyraźniej położył na wycieraczce. Schyliłam się podniosłam ją zamykając drzwi. Otworzyłam ją i wyjęłam wszystko co było w jej środku. Na początku nie bardzo wiedziałam o co chodzi, ale gdy wypadły z niej zdjęcia wszystko zaczęło się układać w jedną całość. Na zdjęciach byłam z Justinem, gdy spędzaliśmy razem czas po szkole, do tego dołączony był krótki list.

Wiem o wszystkim dziwko, lepiej zakończ tą znajomość.

Chyba, że chcesz by te zdjęcia pojawiły się u dyrektora.

Twój wybór. Pamiętaj-czas ucieka.

Nigdy nie byłam w tak dużym szoku jak teraz. Nie wiedziałam co zrobić ze sobą w tym momencie. Przyglądałam się zdjęciom, na których bardzo dokładnie było widać mnie i Justina, to nie możliwe, by był na nich ktoś inny. Zagryzłam ze zdenerwowania wargę i rzuciłam kopertę ze zdjęciami na stół.

I co ja mam teraz zrobić? Nie mogę powiedzieć o tym Justinowi prawda? A może powinnam? Czy to jakieś głupie żarty czy naprawdę komuś zależy na tym, by to się skończyło? W mojej głowie pojawiło się mnóstwo pytań, na które nie potrafiłam znaleźć odpowiedzi. Wszystko było po prostu nie tak. Nikt miał się o tym nie dowiedzieć, a tym czasem ,stoję na środku salonu i próbuje wymyślić najlepsze rozwiązanie z tej sytuacji.  

Boje się, kolejny raz się boje. To może byś koniec pracy Justina i koniec szkoły dla mnie. Oczywiście, że dyrektor wyrzuci i jego i mnie, co do tego nie miałam najmniejszych wątpliwości. Nie mógłby sobie pozwolić na uciszenie sprawy ponieważ mogłoby się stać wiele gorszych rzeczy. Z momentem, w którym list ze zdjęciami znajdzie się u dyrektora, był momentem, w którym wszystko się skończy. Oczywiście dla Justina byłoby to o wiele gorsze- był nauczycielem i nie powinien nawet pomyśleć w taki sposób o swojej uczennicy, a tym bardziej wychodzić z nią gdzieś po szkole.

Wiedziałam też, że ten ktoś kto zrobił te zdjęcia mógł nas śledzić i mieć tego o wiele więcej, to nie musiał być zbieg okoliczności, może ktoś po prostu chciał zdobyć jakieś dowody, tylko kto?

Zaczynałam głupieć od tej sytuacji, nie wiedziałam o co chodzi i to denerwowało mnie najbardziej, od zawsze lubiłam wiedzieć co dzieje się w moim życiu i mieć to przynajmniej w małym stopniu zaplanowane i poukładane. Nienawidziłam tego, gdy coś wyskakiwało nagle, coś o czym nie miałam pojęcia i nie wiedziałam jak sobie z tym poradzić i to właśnie był jeden z takich momentów.

Zagryzłam wargę na swoich ustach jeszcze bardziej, tak, że poczułam krew. Zaczęłam się trząść ze zdenerwowania i miałam ochotę się rozpłakać, byłam taka bezsilna w tym momencie. Ktoś ewidentnie mi grozi.

Nawet, gdy to okażą się jakieś głupie żarty ktoś jednak wie o tym, że spotykam się z Justinem poza szkołą i może to wykorzystać.

Jedyną osobą, która może mi w jakiś sposób pomóc to Ashley. Chociaż znam ją od kilku dni wiem, że mogę jej zaufać i właśnie to postanowiłam zrobić. Nie myślą już dłużej, sięgnęłam po telefon.

Do: Ashley

Możesz przyjść do mnie po szkole? To bardzo ważna sprawa, musze  kimś o czymś porozmawiać i jesteś jedyną osobą, której ufam.

Na odpowiedź nie musiałam długo czekać, być może dlatego, że dziewczyna była przyczepiona do swojego telefonu i ciągle miała go przy sobie. Zawsze musiała coś sprawdzać lub odpisywać komuś na wiadomości.

Od: Ashley

Oczywiście, będę jak najszybciej dam radę. Trzymaj się.

_________________________________________________________
Chciałam przeprosić za długą nieobecność ale ostatnie dnie były szalone, głównie przez szkołę chyba sami rozumiecie, ale na szczęście oceny wystawione i do końca roku zostały tylko dwa tygodnie! yay
Dziękuje za wszystkie wejścia i komentarze, jesteście najlepsi, do następnego.

Jak myślicie czy Lily będzie kontynuować znajomość z Justinem czy z niej zrezygnuje?